دنیاى من

بالاخره از تهران اومدیم بیرون تا یکمى نفس بکشیم,دیروز با داداشى اول رفتیم بیمه بیهقى بعدم تعمیرگاه توى حکیمیه,

استار 2 کلى ناراحت شد فهمید اومدم مسافرت و جمعه نمى تونم برم 

امروز صورتى عکس تصادف دیده بود زنگ زد حالم پرسید گفتم خوبم مرسى زنگ زدى عجیب بود گفت الان تهران کار داریم نمى تونیم بیایم

امروزم تو راه که من کلا خواب بودم خیلى خوب بود خستگى راه متوجه نشدم

اما اون نمى دونم چرا این قدر حسم بهش متفاوته همش در حال تغییر هم مى خوام هم نمى خوام نمى دونم اگر خانمه راست بگه رفتار این دفعم باهاش چطوره ولى مى دونم دوست دارم مهرش دیگه از دلم بیرون بره ولى راستشو بگم مهر من از دل اون بیرون نره تا بفهمه من چه روزایى گذروندم,خریت محض کرد از بس بچه پررو این همه زور می زنه تا بدست بیاره بعد دوباره سر دو روز از دست مى ده خب اسم اینو چى مى زارن ولش کن دوست ندارم اینجا از اون بنویسم

دلم براى ملودکم تنگ شده اشکال نداره زودى خوب میشه(البته آقاى تعمیرگاه گفت حداقل ١0 روز باید بخوابه)

تا ملودى خوب نشه من تهران نمیرم حتا اگر شده با بابام برم تهران

مکالمه امروز با مهربون دوست نداشتم انگار از روى تکلیف مسىج داده بود منم خیلى باهاش حرف نزدم زود تمومش کردم